INFO

Bij het verlaten van Afghanistan was Engeland, maar nog specifieker Londen, de beoogde maar nooit bereikte bestemming van mijn familie. Mijn paar kleine, gouden oorbellen reisde met ons mee. Het waren de enige voorwerpen die onderweg niet werden geruild, werden meegenomen of verloren raakten. Hangend aan de oren van een jong meisje was het potentiële kapitaal van een stuk goud net iets veiliger voor dieven en misdadigers dan in de tas van een volwassene.

Because you think it gives you hope [Omdat je denkt dat het je hoop geeft] maakte ik speciaal voor een tentoonstelling bij de galerie Copperfield in Londen. Jaren nadat mijn familie toevlucht zocht in Nederland, voltooide ik op symbolische wijze eindelijk de transformatie op het moment dat ik arriveerde in Londen: de gerealiseerde waarde van een gesmolten oorbel en de potentiële waarde ervan. Zoals migranten- en vluchtelingenfamilies zich moeten aanpassen aan de lokale normen, zal ook het goud dat doen in een poging de vorm van twee verschillende munteenheden te behouden. De ene oorbel is gesmolten tot een pence; dat wat ooit gewenst was. De andere oorbel is gesmolten tot een cent; dat wat daadwerkelijk werd bereikt.

Het vernietigen van het enige fysieke object dat de gevaarlijke reis heeft overleefd en getuige is geweest van de verschrikkingen onderweg lijkt misschien heiligschennis, zoals de vernietiging van een kostbaar relikwie. Maar bij mij veroorzaakte het opluchting, omdat er van het schrikbeeld van de vlucht een belichaming minder bestond. De schaduwzijde van dat wat de gegoten munt ooit betekend had, resulteerde in een lege stenen mal: een hoopvolle vrijlating van een aantal deelbaar gemaakte herinneringen.